بررسی تأثیر کاربرد پلیمر ‏bt53‎‏ بر فرسایش خاک

امروزه یکی از مشکلات مهم حوزه های آبخیز کشور، فرسایش و تخریب خاک است که توسعه پایدار در این عرصه ها را تهدید می‏نماید. استفاده از پلیمرها برای کنترل فرسایش و حفاظت خاک یکی از روش های جلوگیری از هدررفت منابع آب و خاک است. این تحقیق با هدف بررسی تأثیر کاربرد پلیمر bt53 بر افزایش ذخیره رطوبت خاک، کاهش رواناب سطحی و کاهش فرسایش و هدررفت منابع خاک، در سال های 1379-1376، ودر قالب طرح بلوک های کامل تصادفی (crbd)  و به صورت فاکتوریل در سه تکرار اجرا گردید. فاکتور اول شامل سطوح صفر، یک و دو پلیمر (به ترتیب صفر، دو و چهار گرم پلیمر در مترمربع سطح خاک) و فاکتور دوم شامل دو سطح کاشت secale montanum و بدون کاشت بود. حجم رواناب و میزان رسوب پس از هر بارندگی مؤثر (بارندگی که حداقل در یکی از تیمارها رواناب ایجاد کرد)، در تیمارهای مختلف اندازه گیری شد. تجزیه واریانس داده ها نشان داد، بین سطوح مختلف کاربرد پلیمر، از نظر میزان رسوب اختلاف معنی داری در سطح احتمال 1% وجود دارد. با مقایسه میانگین سطوح مختلف فاکتور اول به روش دانکن، هر سه سطح پلیمر از نظر حجم رواناب در یک گروه و از نظر میزان رسوب، در سه گروه قرار گرفتند. نتایج این تحقیق نشان داد، تأثیر پلیمر بیش تر بر کاهش حجم رسوب بوده تا میزان رواناب؛ به عبارتی پلیمر مذکور اثر بیش تری بر روی حفاظت خاک داشته، هرچند میزان رواناب نیز کاهش قابل ملاحظه‏ای داشته است. سطح یک پلیمر بیش ترین و سطح دو آن، کم ترین میزان رسوب را داشت. لذا استفاده از سطح دو پلیمر (چهار گرم پلیمر در مترمربع) bt53 را می توان به منظور کاهش فرسایش توصیه نمود؛ همچنین تیمار سطح دو پلیمر بدون کاشت، کم ترین حجم رواناب و مقدار رسوب را در بین شش تیمار مربوط به اثرات متقابل پلیمر در کاشت یا عدم کاشت نشان داد.